Instalacja pneumatyczna - rozbudowa

Zeszły rok był dla mnie mocno innowacyjny, jeśli chodzi o stosowane przy malowaniu techniki, środki i narzędzia. Największą zmianą było chyba wprowadzenie do arsenału aerografu.

Jak można było przeczytać TUTAJ, do samego aerografu i prostego kompresora dorobiłem sobie instalację zasilania w powietrze wyposażoną w zbiornik wyrównawczy. Działało nieźle, ale mogło lepiej. Po okresie testowania dokonałem więc szeregu poprawek i ulepszeń.

Od razu chciałbym zaznaczyć jedno, co może nie dość mocno zaakcentowałem w podlinkowanym powyżej czerwcowym poście. Sprężone powietrze może być niebezpieczne jak jasna cholera. Napompowana ponad miarę i niezabezpieczona odpowiednio instalacja może przy skrajnym pechu zadziałać jak bomba, tzn. wybuchnąć sypiąc naokoło metalowymi elementami. Przy pechu nieco mniejszym - jak wiatrówka, wystrzeliwując losowy element w losowym kierunku ze znaczną energią.
Lepiej się tym nie bawić, jeśli się nie wie, co się robi. Ja zabrałem się do tego projektu Zrób-To-Sam, żeby się czegoś nauczyć i sprawdzić teorię w praktyce, ale, co ważne, jakieś pojęcie o teorii (i drobne o praktyce) przystępując do roboty już miałem. Co więcej, miałem możliwość skonsultowania wszelkich wątpliwości z ludźmi, którzy na mechanice i pneumatyce zęby zjedli. To tak, jak z elektrycznością - jest fajnie i bezpiecznie, dopóki człowiek  trzyma się pewnych reguł. Ale ryzyko jest.
No to postraszyłem. Może lekko przesadzam, ale wolę tak, niż jakby ktoś się zapalił do majstrowania, czegoś nie dopatrzył, o czymś zapomniał i wystrzelił się na orbitę.

Tyle trucia, teraz do rzeczy: obecny układ wygląda następująco:

Jak widać (albo i nie), zaraz za kompresorem dodałem zawór zwrotny (ta srebrzysta tulejka). Mówiąc najprościej, jest to urządzonko, które puszcza powietrze tylko w jedną stronę. W środku ma otworek, do którego za pomocą sprężynki jest dociskana kulka - jak powietrze leci we właściwą stronę, trafia na zaślepiony otworek i odsuwa kulkę ze swojej drogi. Jak przestaje lecieć, albo próbuje lecieć odwrotnie niż powinno - kulka tkwi w otworku. Proste, ale cwane. Ktoś mógłby zapytać po co to? Zamysł był taki, żeby nieco odciążyć kompresor, poprzez zapobieżenie cofaniu się powietrza ze zbiornika. I chyba się udało.

Na wyjściu z zaworu podłączyłem wąż, którym powietrze dociera do czwórnika. Stąd, oprócz wlotu, mamy trzy wyloty. Jeden, do góry, na zawór bezpieczeństwa. Drugi, w dół, do zbiornika. I trzeci, do przodu, na reduktor. Jak już przy reduktorze jesteśmy - jak można zobaczyć na starszych zdjęciach, wcześniej był on umocowany bezpośrednio do kompresora, tam, gdzie teraz zawór zwrotny. Przeniesienie go w nowe miejsce to z pewnością najpoważniejsza zmiana, jaką wprowadziłem, przede wszystkim dlatego, że spowodowała wzrost ciśnienia w zbiorniku, które dopiero później jest obniżane do wartości roboczej. Żeby wiedzieć, jak się sprawy mają, przed reduktorem dodałem manometr. Teraz na jednym zegarku mogę odczytać ciśnienie w zbiorniku, a na drugim ciśnienie za reduktorem (czyli to, co trafia na aerograf).
Co mi to wszystko dało? Sporo. Teraz cały ten układ w końcu działa tak, jak trzeba. Sprężarka pracuje aż w zbiorniku ciśnienie wzrośnie do 3,4 bara, potem presostat wyłącza pompę. Następnie można korzystać z powietrza ze zbiornika, a kompresor sobie odpoczywa, aż do momentu, gdy ciśnienie spadnie do 2,6 bara - wtedy sprężanie znów się włącza i znów dobija do 3,4 bara.
Przychodzi mi do głowy jedna wada tego układu - pochłaniacz wilgoci z powietrza jest za, a nie przed zbiornikiem, czyli pewnie co jakiś czas trzeba będzie wypuszczać z baniaka wodę.. Innych wad póki co nie widzę:)

Ostatnia rzecz, którą dołożyłem to szybkozłączka na 1/8 cala do przyłączania aerografu do węża. Tutaj widzę same zalety i zero wad:) Przyłączenie i odłączenie aerografu to kwestia jednego stuknięcia, co więcej zaworek działa trochę jak wentyl w kole w samochodzie i sam z siebie powietrza nie puszcza - tym samym rozłączenie układu, np. żeby umyć aerograf, nie powoduje konieczności wyzerowania ciśnienia w zbiorniku :)